Een zonnige zondagochtend, 1 September 2024.

Wat een gezellige trainingsdag met vrienden beloofde te worden veranderde in a split of a second.
Ter voorbereiding op onze training doe ik altijd warming-up spelletjes met Aikido. Zo ook deze ochtend. Vrolijk en blij kwam je uit de trailer, springend en trekkend aan je flexilijn liet ik je, zoals gewoonlijk, uit op het nabijgelegen grasveld. Je had er duidelijk zin in, vol energie en met jouw bekende temperament stond je klaar.

De flexilijn gaat eraf en de voertjes komen te voorschijn, je dartelt en springt blij om me heen, de trucjes vind je geweldig leuk, je geeft high-five, je doet de sla-om, je springt met je neus tegen mijn handpalm, alles energiek, wat wordt beloond met voertjes en enthousiasme van mijn kant.

Als in een flits, Mijn linkerhand die jou het signaal geeft een linker draai te maken zie je plots als bedreiging en zet een reflex-beet in mijn onderhand. Ik incasseer de klap.  Je schiet van de hand om vervolgens diverse beten vol overgave in mijn onderarm te zetten. Je bijt, je schudt, je negeert mijn kreten van pijn en het los commando te lang.
Wanneer je los laat is onze verbinding verbroken. Je staat op scherp. Ik moet je mijn rug toekeren om mijzelf in veiligheid te brengen.

We zijn beide in de gelukkige omstandigheid dat we omringd worden door mensen die weten wat te doen.
In alle rust praat Sico tegen je om jou richting de auto te begeleiden. Terwijl onze vrienden zich kunnen bekommeren om mij. Niet veel later zitten we in de auto op weg naar de spoedeisende hulp. De wonden worden gehecht. En ik ben intens verdrietig.

Dit is zo’n moment dat je diep, diep in jezelf voelt dat van nu af aan alles veranderen zal.
Wanneer ik een paar uur later je uit de auto haal om te wandelen, ben je blij en vrolijk. Er bekruipt mij een rilling, je hebt geen idee, je hebt geen schuldgevoel, je kunt er niks aan doen. Jij bent zo. Ik overdrijf niks wanneer ik zeg dat ik de daaropvolgende dagen door een hel ga.
Fysiek heb ik pijn.
Mentaal kost het mij dagen om weer helder na te kunnen denken. Ik praat met dierbare. Ik huil. Veel.
Eerdere bijt-incidenten konden we nog verklaren.  Ook niet goed te praten, maar wel verklaren. Nu niet. Een duivels dilemma.

Dank aan de mensen die ons, die mij de afgelopen dagen hebben gesteund, naar mij hebben geluisterd, met mij hebben gepraat.
Misschien wel mijn moeilijkste beslissing ooit. Zoals een vriendin zei; gun jezelf de mooie herinneringen. Ze heeft gelijk.
Aikido heeft ons geweldige herinneringen gebracht.
De heerlijke trainingen, de geweldige inzet op wedstrijden, de mooie titels van meerdere keren Nederlands Kampioen.
De vele Wereldkampioenschappen die we met elkaar gedaan hebben.
Aikido.
My once in a life time dog,

Uit liefde hebben we je laten gaan.
Aikido is net geen 9 jaar geworden.

+ 14 september 2024